کتاب آیین زندگی | دیل کارنگی

دیل کارنگی  (Dale Carnegie) متولد نوامبر 1888 در مری‌ویل، میزوری است. متولد شدن در شهری کوچک و خانواده‌ای فقیر، باعث شده است او از کودکی به روابط انسانی دقت کند. به همین دلیل است که بیشتر کتاب‌های او درباره‌ی روابط انسانی است. او نوشتن را از سال 1915 و با کتاب «آیین سخنرانی» شروع کرد. «آیین دوست‌یابی» و «آیین زندگی» آثار دیگر او هستند که به فارسی ترجمه شده اند.

دیل کارنگی از اولین نویسندگانی بود که درباره‌ی خودشناسی و بهبود زندگی فردی، تحقیق کرد و کتاب نوشت. کارنگی درباره‌ی کتاب  آیین دوست یابی می‌گوید:« زمانی به فکر نوشتن این کتاب افتادم که فهمیدم مردم بیشتر از هرچیز دیگری می‌خواهند روی یکدیگر تاثیر بگذارند.» چون تا آن زمان کتابی درباره‌ی موضوع دوستینوشته نشده بود، کارنگی  تصمیم گرفت خودش اولین کتاب را درباره تأثیرگذاری بر دیگران و چگونگی نفوذ در دیگران بنویسد.

دیل کارنگی می‌گوید :« شما تنها به یک روش می‌توانید رفتار دیگران را تغییر دهید، آن هم این است که دیدگاه خودتان را نسبت به آن‌ها تغییر دهید.» او معتقد است: «شک و ترس‌ ما، و نبودن یک منبع مناسب برای یادگیری، ما را محدود می‌کنند.» به همین دلیل او نخستین محفل آموزشی‌اش را تشکیل داد. او در این محفل درباره‌ی موضوعاتی چون ترس از سخنرانی، ترس از ارتباط و... صحبت کرد. او در سال 1954، شرکت «دیل کارنگی و شرکا» را تاسیس کرد؛ موسسه‌ای که تاکنون هزاران کلاس و دوره درباره‌ی خودشناسی و راهبری برگزار کرده است. موسسه‌ی دیل کارنگی بیشتر از 2700 دانشجو دارد که آموزه‌‌های این موسسه را در بیشتر از 85 کشور آموزش می‌دهند.

مروری بر فصل‌های کتاب آیین زندگی

کتاب آیین زندگی در نه بخش نوشته شده است.

‌بخش اول: حقایقی در مورد نگرانی

بخش دوم: روش‌های اساسی تجزیه و تحلیل نگرانی

بخش سوم: چگونه قبل از اینکه نگرانی ما را از پای درآورد، بر آن غلبه کنیم؟

بخش چهارم: هفت راه برای تقویت شادی و آرامش فکر

بخش پنجم: روشی کامل برای غلبه برای نگرانی

بخش ششم: چگونه از انتقاد دیگران ناراحت نشویم

بخش هفتم: شش روش برای رفع خستگی و نگرانی و افزایش نیروی جسمانی و روحی

بخش هشتم: چگونه شغلی را که در آن موفق و راضی خواهیم بود پیدا کنم؟

بخش نهم: چگونه نگرانی‌های مالی خود را کاهش دهیم؟

‌در بخشی از کتاب آیین زندگی می‌خوانیم :

سرویلیام آسلر از این تجربه استفاده کرده و آن روز در سخنرانی خود خطاب به دانشجویان گفت: « هر یک از شما مجموعه ای عظیم تر از آن کشتی اقیانوس پیما هستید که برای مسافرت های طولانی ساخته شده اید. تقاضای من از شما این است که کشتی زندگی خود را طوری تنظیم کرده و در اختیار بگیرید که بتوانید دیروز و امروز را از هم تفکیک کنید و فردا را نیز بدون دلیل در کار امروز دخالت ندهید تا بتوانید در این سفر طولانی زندگی با اطمینان خاطر جلو بروید و بر امواج بی پایان روزگار غلبه کنید.

همواره باید بتوانید در مراحل مختلف زندگی خود، در آهنین را بر روی دیروز ببندید، چون دیگر دیروزی وجود ندارد و پرده ای آهنین بر درهای آینده ببندید و تلاش نکنید از گوشه های آن به فردا نظر بیندازید، چرا که فردا هنوز نیامده است. بنابراین فقط به امروز بنگرید و بر آن تمرکز کنید و همه ی تلاش خود را به کار بیندازید که امروز را به بهترین وجه و با اطمینان خاطر سپری کنید.

او معتقد بود که گذشته را باید مثل کالبدی بی جان به دست فراموشی سپرد چون آه و زاری و حسرت خوردن به گذشته، علاوه بر آن که وقت پرارزش ما را تلف می کند، بر روحیه ی ما نیز اثر تلخی بر جای می گذارد. همچنین اگر مشکلات و نگرانی های مربوط به آینده را به مسایل امروز اضافه کنیم، دیگر قادر نخواهیم بود بر کوه عظیم دشواری ها غلبه نماییم. کمتر کسی می تواند در برابر این هیولای ویران کننده مقاومت کند و از پا در نیاید. به طور کلی، تمرکز بر ناکامی های گذشته و تجسم آینده ی مبهم و اضطراب آفرین، راه را برای بهره گیری از امروز مسدود می سازد.