کتاب کشته گان بر سر قدرت | مسعود بهنود

نویسنده، نکات مهم زندگی شخص را برجسته کرده و درباره آن توضیح می دهد. او در مقدمه ای بر کتاب نوشته است:«تاریخ ایران سرشار از قصه هایی است که اگر پایان خوشی داشته اند یا عاقبت بد، باری همه بر سر قدرت بوده است ... این کتاب در حقیقت قصه زندگی آن هاست که در 150 سال پایانی دوران پادشاهی در این ملک بر سر قدرت جان باخته اند. از شاه و رئیس وزیران و وزیر. فقط در آن میان پنج تن را آورده ام که شاه و صدر و وزیر نبودند و آن ها یپرم، میرزا کوچک خان و کلنل پسیان، پیشه وری و افشار طوس اند که به باورم کمتر از وزیر نبودند و در سر هوای بزرگتر از آن داشتند ...»

مقدمه :

نویسنده کتاب ارزشمند "جامعه‌شناسی نخبه‌کشی"، قائم‌مقام، امیرکبیر و دکتر مصدق را به عنوان سه مثال برای تاکید بر آن نظری برگزیده که در عنوان کتاب او نیز پیداست. از سالها پیش بر این اندیشه بودم که چرا استبداد توانست بدان راحتی امیرکبیر را بکشد و در جائی ثبت نیست که جز همسر و مادرش کسانی بر آن یل تاریخ ایران خون گریسته باشند. یا این که چرا محمدشاه لحظه‌ای برای کشتن قائم‌مقام و زیر پا نهادن عهدی که در حرم ضامن آهو با پدر خود بسته بود، درنگ نکرد. چرا وقتی استبداد - گیرم به اغوای استعمار - تصمیم به قتل این آزادگان می‌گرفت، لحظه‌ای از مردم پروا نکرد، مردمی که قائم‌مقام و امیرکبیر برای سعادت آنها به کام شیر رفتند ...در روایت زندگی 16 تنی که در فاصله زمانی قتل قائم‌مقام فراهانی و امیرعباس هویدا، (حدود 150 سال) کشته‌شدگان بر سر قدرت بودند و زندگیشان در این مجموعه می‌آید، پیداست که انتخاب و گزینشی براساس عملکرد مثبت یا منفی آن‌ها یا خدمت یا خیانتشان، در نظر نیست. وگرنه این باب باید فقط با نام پرجلال امیرکبیر باز و بسته می‌باشد که کسی چون او، در میان این جان‌دادگان در قدرت نبود ...

متن کتاب :

قلم از سوز، سر می شکافد وقتی سرگذشت میرزا محمد تقی خان فراهانی (امیرکبیر) را می نویسد. هنوز پس از 150 سال، داغی که نبودِ او بر دلِ تاریخِ ایران و ایرانیان نهاد، تازه است. این داغی نیست که کهنه شود. اگر هم امروز روزگار دوباره مجال ظهور میرزا تقی خانی دهد باز 150 سال عقب افتادگی را چگونه باید جبران کرد، به روزگاری که جهان به اندازه ی هزاران سال خود در همین مدت قافله تمدن را به جلو کشانده است. در وجود این فرزند کربلایی قربان تمام استعداد ها و هوش تاریخی ایرانیان که در افسانه ها آمده متبلور بود. در آغاز سرگذشت او همین قدر کافی است که به یاد آوریم ژاپن 150 سال پیش از هر جهت، شبیه ایران در همان دوران بود، عقب افتاده، فئودالی و استبدادی و خبر یافته از دگرگونی های قرن نوزدهم اروپا. آن ها با یکی دو سال پیش و پس میجی را یافتند که پیشگام حرکتشان به سوی توسعه بود و ما امیرکبیر را. در آن جا دوران میجی نیم قرن به درازا کشید و دراین جا فقط 3.5 سال ، و سفینه ای که به این ترتیب با خطای کوچک ناصرالدین جوان از مسیر منحرف شد، اینک در پایان قرن بیستم با سفینه ی ژاپنی فاصله ای دارد که می دانیم و میبینیم.چه عجب اگر شاهی که آن فرمان کج را داده بود، خود تا چهل و هفت سال بعد که زنده بود - از گفته ها و نوشته هایش پیداست - مدام که در حسرت و پشیمانی به سر می برد و به راستی نیز به قول یکی از نوادگانش "یک لحظه بی خبری و دل سپردن به وسوسه مادری که از سفارت فرمان گرفته بود با ناصرالدین شاه جفا کرد" . او می توانست در تاریخ ایران شاهی نامدار و افسانه ای شود و آغاز گر توسعه و ساختن کشور و امروز نوادگانش به او افتخار کنند ...

مسعود بهنود (masoud behnoud)  متولد ۲۸ مرداد ۱۳۲۵T  نویسنده، منتقد ادبی، تهیه‌کنندهٔ رادیو-تلویزیون و روزنامه‌نگار سرشناس ایرانی است و  از سال ۱۳۴۲ به روزنامه‌نگاری پرداخته و با روزنامه‌هایی همچون تهران مصور و آیندگان همکاری می‌کرد. او در دههٔ ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ میلادی، سردبیر چند نشریه ایرانی بود. مسعود بهنود نثر شیوا و روانی دارد. به گفتهٔ خودش قصه‌نویسی را نه به‌شکل آکادمیک بلکه از مادر بزرگش آموخته است، از وی تاکنون کتاب های بسیاری منتشر شده است که برخی از کتاب این نویسنده به مانند «خانوم»، «این سه زن»، «از دل گریخته ها»، «کوزه بشکسته» بسیار پرطرفدار و مشهور هستند.

مجموعه آثار مسعود بهنود

• -       از سید ضیاء تا بختیار
• -         ۲۷۵ روز بازرگان
• -         حروف، دو حرف و حرف دیگر
• -          این سه زن، (شرح زندگی «مریم فیروز»، «اشرف پهلوی» و «ایران تیمورتاش»)
• -         کش‍ته‌گان بر سر قدرت
• -        از دل گریخته‌ها
• -         ضد یاد
• -        امینه
• -        ما می‌مانیم
• -        گلوله بد است
• -         شاید حرف آخر
• -         در بند اما سبز
• -        خانوم
• -        ضد یادها
• -        پس از یازده سپتامبر
• -        کوزه بشکسته