کتاب تمثیل های عرفانی (اوشو)

در مقدمه کتاب آمده است:

هدف اوشو در سخنانش راجع به بودا، پرستش بودا نیست، بلکه بوداگونه زیستن است. هدف او دنباله رو شخص خاصی بودن نیست، بلکه پرورش آگاهی درونی جهت چگونگی ورود نور و عشق به درون و نحوه عمل به آن است.... اینک برای مثال بخشی از این نوشته درج میگردد: هرگاه احساس کردی که دیگر همه چیز را می دانی و آموخته ای و چیز دیگری وجود ندارد که تو آن را ندانی یا بلد نباشی، آمادگی این را داشته باش و بدان که همیشه آگاهی برتری نیز وجود دارد. پس بدون تعصب و مبارزه با آگاهی برتری که با آن روبه رو میشوی، پذیرایش شو. از گذشته ات بیرون بپر و وارد جنبه جدیدی از زندگی ات بشو. زیرا آگاهی های جدید (اگر آماده پذیرششان باشی) زندگی ات را تغییر میدهند.

اوشو از جمله سرگشتگانی بود که در میانه جوانی به سال 1953 آن هنگام که 21 بهار بیشتر از عمر وی سپری نگشته بود روشنی یافت و نور اشراق در دلش تابیدن گرفت و زان پس همه جد و جهدش بر آن شد تا آنچه را که یافته با دیگران سهیم شود. در پی برآوردم این اشتیاق در میانه دهه 1960 که او را پایه استادی دانشگاه جبال پور بخشیده بودند،سفری را به سرتاسر زادگاهش یعنی همان هند افسانه ای آغاز کرد و فن "مراقبه پویا" یا همان "دینامیک مدیتیشن" ره آورد او از این سفر بود.در خلال این دوران و در سخنانی که برای نوآمدگان و راهجویان ایراد میکرد از آیین ها و باور های دیرینه سالی که سخت در اندیشه هندیان ریشه داشت خرده گرفت و تازیانه نکوهش خود را بر سامانه باور های دروغین برگشود. در اوایل دهه 1970 مردمان را با مشربی که "نئو سانیاسین" اش نام نهاده بود آشنا کردو هزاران نفر از همه عالم به گرد او در پویا در آمدند تا سخنانش را بشنوند و آموزه هایش را فرا راه خویش کنند.
اشو خود را بسان پلی میدانست که میان درک خاور زمینیان از مراقبه و تمنای غربیان در عمل گرایی و دست یاری دادن به خویشتن فراز گشته بود. بینشی تازه که آمیزه ای از وجدو جذبه درون گرای گوتامه بودا و کشف لذتها و شور دنیای بیرونی زوربا را یکجا و در خود داشت.به دیری به زاویه نشستن و چشم فرو بستن از دنیا وگوشه عزلت طلبیدن در مرام او جایی نداشت.بل به تمام خواستار آن بود تا از مراقبه و مدیتیشن راهی به همه اعمال روزانه آدمیان گشاده کندو معنویت روان را از میانه آن طلب کرده بود.سخن را با کلامی از او که به سال 1990 جهان را ترک گفت به پایان میبریم:
"هرچه ظلمت و تاریکی ژرف تر باشد روشنایی سپیده دمان آشکارتر است و هر اندازه کابوس خواب زندگی را مهیب تر بیابی، لحظه بیداری ات نزدیکتر"