دکتر محمدجعفر محجوب (۱۳۷۴-۱۳۰۳) استاد و پژوهشگر پُرمایه و خوش‌سخن زبان و ادبیات فارسی در کتاب حاضر، که حاصل سال‌ها تحقیق و مطالعۀ او در شاهنامۀ فردوسی است، علاوه بر آگاهی‌ها و تحلیل‌هایی از زندگی و شخصیت فردوسی روایت‌هایی بسیار خواندنی از سی داستان تأثیرگذار شاهنامه، که کمتر دربارۀ آن‌ها بحث شده، به دست داده است. از جملۀ این داستان‌ها می‌توان به کاووس و ارمغان هاماوران، بیژن و منیژه، گشتاسپ و کتایون، یازده رخ، هفت خان اسفندیار، دیو سیاه و دیو سفید، قصۀ اسکندر و دارا، شاپور ذوالاکتاف و شماری دیگر اشاره کرد. کتاب سی قصه از شاهنامه (آفرین فردوسی) کتابی است که هم مخاطبان عام و هم دوستداران شاهنامه از خواندن آن بسیار لذت و بهره خواهند بُرد.
محمّدجعفر محجوب (متولد ۱۳۰۳ در شهر تهران و درگذشته ۱۳۷۴ در لس آنجلس، کالیفرنیا)، نویسنده، محقق، مترجم، مصحح، فرهنگ نویس، فرهنگ‌پژوه ایرانی، استاد دانشگاه در داخل و خارج ایران و صاحب‌نظر در فرهنگ و ادب عامه بود.
تحصیلات دبستانی و دبیرستانی خود را در تهران انجام داد. در سال تحصیلی ۱۳۲۳–۱۳۲۲ از دبیرستان البرز در تهران دیپلم ادبی گرفت. پس از پایان تحصیلات دبیرستانی در سال ۱۳۲۳ به‌عنوان تندنویس در مجلس شورای ملی استخدام شد. همزمان با کار در مجلس شورای ملی در رشته علوم سیاسی دانشگاه تهران به تحصیل پرداخت و سه سال بعد تحصیلات خود را به پایان رساند. اما روح ادب‌دوستش وی را به سمت و سوی ادبیات فارسی کشاند و در سال ۱۳۳۳ لیسانس ادبیات خود را در این رشته گرفت. از سه سال بعد تا سال ۱۳۵۹ عضو انجمن ایرانی فلسفه و علوم انسانی وابسته به یونسکو بود.
محجوب در سال ۱۳۴۲ موفق به دریافت درجهٔ دکترای زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه تهران شد. عنوان رسالهٔ دکترای او «سبک خراسانی در شعر فارسی» بود. از سال ۱۳۳۶ و پس از آن سمت‌های مدرس، دانشیار و استاد زبان و ادب فارسی را در دانشگاه تربیت معلم و دانشگاه تهران به عهده داشت. در سال‌های ۱۳۵۰ و ۱۳۵۱ به عنوان استاد میهمان در دانشگاه آکسفورد انگلستان و در سال‌های ۱۳۵۳ تا ۱۳۵۵ در دانشگاه استراسبورگ در فرانسه به تدریس زبان و ادبیات فارسی پرداخت. از سال ۱۳۵۳ مدتی رایزن فرهنگی ایران در پاکستان بود.
دیدگاه خود را بنویسید