قصه شاه بی سرگرمی در سرزمینی روی می دهد که در آن با وجود گذر فصل ها، فقط برف در یاد آدم می ماند؛ برقی ضخیم، خاموش و یخ زده که زمین و مردمان را خفه می کند. یک غریبه راز آلود که مثل باد کوهستان دست نیافتنی است. اجساد قربانیان را کنار هم ردیف می کند. مردها. زنان، بچه ها به هیچ کس رحم نمی کند و عطش جنایت در او سیری ناپذیر است. ژیونو عنوان رمان را از کتاب اندیشه های پاسکال گرفته است. پاسکال در این کتاب می گوید: «اگر شاهی تنها باشد، باید برای سرگرمی او فکری کرد. زیرا یک شاه بی سرگرمی انسانی سرشار از درد و مسکنت است. این فکر پاسکال قلب و روح زمان را می سازد و زمان گوشت و قربت این شهود عمیق پاسکال از وضع مصیبت بار بشر است که ژیونو در قالب یک زمان پلیسی با بیانی آزاد و صریح به آن می پردازد. این زمانی فلسفی نیست ولی شخصیتهایش آشکارگر عمیق ترین آگاهی و تجربه بشر و درد اساسی او هستند.
ژان ژیونو (۱۸۹۵-۱۹۷۰)، نویسنده و فیلمنامه نویس فرانسوی، یکی از بزرگترین چهره های ادبی فرانسه در قرن بیستم است. او در آثارش به مضمونهای ازلی ابدی مانند طبیعت عشق، شادی، غم اضطراب انسان معاصر و خشونت زندگی مدرن می پردازد. زبان ژیونو در عین روانی یکی از زیباترین نثرهای تاریخ ادبیات فرانسه است و از آثار مهم او می توان به زمان های سرود جهان سواره نظام روی پشت بام گله بزرگ کاش شادی ام دوام یابد و شاه بی سرگرمی اشاره کرد.
آثار ژیونو به رغم عمق فلسفی و فکری بسیار خوش خوان و قصه گو هستند و همواره از زمان انتشار تا همین امروز، با استقبال خواننده های عام ادبیات و منتقدان ادبی مواجه شده اند و جوایز زیادی را به خود اختصاص داده اند. یکی دیگر از دلایل شهرت ژیونو، صلح طلبی مفرط او بود. او با هر جنگی مخالف بود و در جنگ جهانی دوم از اعزام به جبهه جنگ سر باز زد. در این سال ها، او رساله های معروفی راجع به صلح و گریز از جنگ نوشت که خواننده های زیادی در بسیاری از کشورها پیدا کردند. همانند زمان هایش که به زبان های زیادی ترجمه شده اند.
دیدگاه خود را بنویسید