«دن کاسمورو» رمانی محصور کننده و فوق‌العاده زیبا به قلم یکی از بزرگترین نویسندگان برزیل «ماشادو د آسیس» است که با ترجمه «عبدالله کوثری» از سوی نشر نی منتشر شده است. به‌مانند سایر رمان های بزرگ قرن نوزدهم ،«دن کاسمورو» به بررسی موضوعاتی مانند ازدواج و زنا می پردازد. اما آنچه رمان «ماشادو د آسیس» را از واقع گرایی معاصران خود متمایز می کند ، و آنچه باعث می شود که این چنین برای خوانندگان دلپذیر باشد ، سبک روایی غیر عادی و غیرقابل پیش بینی آن است که یکی از نادرترین نبوغ های ادبی را داراست.
بنتو سانتیاگو یا، چنان‌که همسایگان خطابش می‌کنند، دُن‌کاسمورو، سرگذشت خود را با شرح عشق و عاشقی آغاز می‌کند و ما را به همنوایی با خود می‌خواند که: خوش‌تر از ایام عشق ایام نیست. این عشق سرانجام به ازدواج می‌انجامد و آن‌گاه به‌گونه‌ای نامنتظر همه چیز شتاب می‌گیرد تا راه برای فاجعه‌ای ویرانگر هموار شود. اما در این میان خواننده از گفته‌ها و ناگفته‌های بنتو درمی‌یابد که او راوی قابل اعتمادی نیست. چه بسا گذشت زمان و ذهن خیال‌پرور و بیمارگون او رویدادها را مخدوش کرده باشد. پس هر لحظه از خود می‌پرسیم آیا این تمام واقعیت است؟ از این روست که داوری دشوار می‌شود و واقعیت بس پیچیده‌تر از آنچه به‌چشم می‌آید. ماشادو کندوکاو در وجود معماگون آدمی را با زبانی طنزآلود درمی‌آمیزد و در این روایت شگفت روابط اجتماعی برزیل در نیمه‌ی قرن نوزدهم نیز از نیش و کنایه‌های رندانه‌ی او در امان نمی‌ماند. دُن‌کاسمورو (۱۸۹۹) مشهورترین رمان ماشادو در امریکای لاتین است و بیش از هر رمان برزیلی دیگر موضوع نقد و بررسی بوده است.
ژواکیم ماریا ماشادو د آسیس (متولد ۲۱ ژوئن ۱۸۳۹ و درگذشته ۲۹ سپتامبر ۱۹۰۸) که با نام «ماشادو د آسیس» شناخته شده‌است، نویسنده، شاعر، نمایشنامه‌نویس و نویسنده داستان کوتاه بود. او به عنوان بزرگترین نویسندهٔ ادبیات برزیل شناخته شده‌است، هر چند در زمان حیات به محبوبیت گسترده‌ای خارج از مرزهای برزیل دست نیافت. او به زبان‌های فرانسه، انگلیسی و آلمانی تسلط داشت و در اواخر عمر زبان یونانی را نیز آموخت. آثار وی تأثیر بسزایی در ادبیات برزیل در مدارس و دانشگاه‌ها در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم داشته‌است. از جمله تحسین‌کنندگان وی می‌توان ژوزه ساراماگو، کارلوس فوئنتس، وودی آلن، سوزان زونتاگ و هارولد بلوم را نام برد.
دیدگاه خود را بنویسید