کتاب روزهای ترانه و اندوه (گزیده ترانه های فرامرز اصلانی)

فرامز اصلانی را بیشتر به عنوان هنرمندی صاحب سبک می شاسیم.دوستداران آثارش صدای او را دارای حس غریبی می دانند که آمیختنش با گونه ای موسیقی و کلام ساده،آن را سخت بر دل می نشاند شاید ویژگی برجسته این هنرمند کنار خوانندگی،نوازندگی و آهنگسازی نوشتن کلام و ترانه هایش باشد. آرتیستی مولف که بی هیچ داوری،به ندرت مشابه آن میان هم هم صنفان و هم نسلش دیده می شود.هر چند بسیارانی نوشتن ترانه را یک فن می دانند،اما اصلانی به حال و هوای خاص خود هنگام نوشتن اشاره دارد.تجربه شخصی او در این مورد بیشتر الهام گونه است.به این معنی که در مورد او جنبه جوششی بودن ترانه نویسی بیش از کوششی بودن آن است.بارها گفته کلام گویی از منبع دیگر به او رسیده و از او عبور می کند تا به مخاطب برسد و معمولا همان دریافت ها که بر کاغذ می نشیند با تغییری اجرا می کند آرامشی را که فرامرز اصلانی دارد در آثارش نیز می توان حس کرد.زبان ساده سروده های او طیفی از زبان عامیانه و معیار است.برای نمونه این بیان به ویژه در نخستین آلبوم منتشر شده اش،که اشعار جوانی بیست و سه ساله اند بیشتر به ترانه نزدیک است