کتاب مجموعه اشعار دیوان رهی معیری ( متن کامل)

محمدحسن «بیوک» معیری (متولد ۱۰ اردیبهشت ۱۲۸۸ در تهران – درگذشتهٔ ۲۴ آبان ۱۳۴۷ در تهران) با تخلص «رهی» از غزلسرایان معاصر ایران و از ترانه‌سرایان و تصنیف‌سرایان به‌نام بود. از ترانه‌های سروده شده توسط وی می‌توان «شد خزان»، «شب جدایی»، «کاروان»، «مرغ حق»، «من از روز ازل» و «جوانی» را نام برد.

او از دودمان معیرالممالک بود که از زمان نادر شاه افشار وزیر ضرابخانه و خزانه دار بوده‌اند تا زمان قاجار.

جد اعلای او از روستای ابرسج از بخش بسطام شهرستان شاهرود بوده‌است.

شعر و شاعری رهی معیری

علاقه‌ی رهی معیری به شاخه‌های مختلف هنری (از قبیل ادبیات، موسیقی و نقاشی) از همان سنین کودکی آشکار بود. او از 17سالگی سرایندگی را آغاز کرد و تخلص «رهی» را برای خود برگزید.

رهی معیری با عضویت در «انجمن ادبی حکیم نظامی» که استاد وحید دستگردی آن را اداره می‌کرد، به‌ صورت جدی وارد دنیای شعر و ادب شد. او به محض عضویت در این انجمن، به یکی از اعضای فعال و مؤثر آن بدل گشت. وی بعدها در انجمن‌های مشهور دیگر از قبیل «انجمن ادبی فرهنگستان»، «انجمن موسیقی ایران» و «جامعه‌ی باربد» نیز فعالیت جدی داشت.

رهی معیری اشعار خود را با نام‌های مستعار «شاه پریون»، «گوشه‌گیر»، «زاغچه» و «حق گو» در نشریات ادبی معتبر آن دوره مانند روزنامه‌ی «باباشمل» و مجله‌ی «تهران مصور» به چاپ می‌رساند. مجموعه اشعار رهی معیری، در سال 1343، در کتاب «سایه عمر» انتشار یافت.

رهی معیری در سال 1313، اولین ترانه‌ی خود را با عنوان «خزان عشق»، بر روی آهنگ استاد جواد بدیع‌زاده ساخت. او در طول سال‌ها فعالیتش به عنوان ترانه‌سرا، با موسیقی‌دانان بزرگی چون روح‌الله خالقی، مرتضی محجوبی، مهدی خالدی و چندی دیگر از آهنگ‌سازان مطرح ایرانی همکاری کرد. ترانه‌های «کاروان»، «دیدی که رسوا شد دلم» و «اشک و آه» تنها نمونه‌هایی از تصنیف‌های محبوب رهی معیری هستند.

رهی معیری در ایام پایانی زندگی‌اش‌ به سرطان معده مبتلا شده بود. او در سال 1346، برای عمل جراحی و مداوا به انگلستان عزیمت کرد، اما متأسفانه آخرین سفر زندگی او بی‌ثمر واقع شد. سرانجام، این شاعر بزرگ، در سال 1347 و در 59سالگی، چشم از جهان فرو بست. آرامگاه رهی معیری در گورستان ظهیرالدوله شمیران واقع شده است.