کتاب ابژه پتی آ | علیرضا اجلی

علیرضا اجلّی نویسنده و کارگردان تئاتر و متولد 1364 در تهران است.

کارشناسی مترجمی زبان انگلیسی، دانشگاه غیر انتفاعی البرز کارشناسی ارشد تئاتر« ادبیات نمایشی»،دانشگاه آزاد تهران مرکزی، دانشکده ی هنر و معماری

کتاب‌های چاپ شده:

مجموعه داستان «هم‌خانگی با متن»، نشر کتاب مس؛1393

رمان «مرد لاابالی بادکنک قرمزم را سوراخ می‌کند»، نشر چشمه؛ 1394

نمایشنامه‌ی «چند تکه‌ی لغزان...»، نشر کتاب مس؛ 1395

کتاب ابژه پتی آ (نمایشنامه) نشر چلچله

فیلمنامه و نمایشنامه:

نویسندگی و کارگردانی فیلم کوتاه داستانی« چهار و نیم متر» ؛1385

طراحی و کارگردانی فیلم کوتاه مستند «راوی سه چشم» ؛ 1387

مشاور کارگردان و نویسنده فیلم کوتاه داستانی «منتظر کسی نیستم»؛ 1388

مشاور کارگردان و نویسنده فیلم کوتاه داستانی «برگِرد برگرد»؛ 1390

نویسندگی و کارگردانی « اتاق 498»، دانشگاه البرز؛ اسفند1390

نویسنده‌ی نمایشنامه‌ی «اتاق 498»، به کارگردانی کامیار صالح‌پور، تالار حافظ؛ مرداد1394

نویسنده فیلمنامه ی سینمایی «رویای مردمضحک»، به کارگردانی بابک خرم دین؛ 1395

منتشر شده درمجلات و روزنامه ها:

نشستن زیر درخت زیتون و چشیدن طعم گیلاس،مروری بر فیلم شناسی عباس کیارستمی،شماره87،گلستانه؛ فروردین1387

واقعیت لمس ناشدنی...، نقدی بر مجموعه داستان "نگران نباش" نوشته " مهسا محبعلی" شماره112، گلستانه؛ اردیبهشت1390

شهرش ، گوسفندانش، نویسنده" " هاروکی موراکامی" شماره113، گلستانه؛ تیر1390

گفت و گو با جان آپدایک، شماره114، گلستانه؛ شهریور1390

دو عاشقانه سورئالیستی، شماره114، گلستانه؛ شهریور1390

درهم برهمی های ذهنی، شماره116، گلستانه؛ دی 1390

نگاه فرامد گرا به زبان کهن،شماره 116،گلستانه؛ دی1390

زایش معنا و معنازایی یا معنابافی درگفتمان امر بی معنا، شماره 118،گلستانه؛اردیبهشت1391

داستان کارگاهی،داستان غیر کارگاهی، یادداشتی برمجموعه داستان" آقای قاضی..." نوشته" فرحناز علیزاده" روزنامه آرمان، شماره2056، صفحه 9؛ یکشنبه 28 آبان 1391

جادوی شبح مدرن...، نقدی بر مجموعه داستان"برادرم رمضان"نوشته"تینا محمد حسینی" شماره122، گلستانه؛ دی 1391

بودریارو وانموده،نویسنده:" بران نیکول"ترجمه:" علیرضا اجلّی" شماره122،گلستانه؛ دی1391

داستان بیزارو،شماره124،گلستانه؛اردیبهشت1392

فرسودگی بی تحرک متن بی معنا، شماره124، گلستانه؛ اردیبهشت1392

و همکاری با مجلات صدا، تجربه، روزنامه ی شرق،فرهیختگان، روزان، آیت ماندگار و...

تقدیر و جوایز: 

جایزه ی اول و تندیس هفتمین جشنواره ی تئاتر دانشگاه سوره، بخش استاد چرمشیر

کاندید هجدهمین جشنواره ی تئاتر دانشگاهی،بخش استاد اکبر رادی

تقدیر شده ی اولین دوره ی جایزه ی ادبی ایران

جایزه ممتاز درجشنواره ی ادبی نویسندگی خلاق زیر نظر شادمان شکروی

دبیر اجرایی و داور مرحله ی مقدماتی اولین جایزه ی ادبی بین المللی لیراو

دبیر اجرایی و داور مرحله ی مقدماتی دومین جایزه ی ادبی بین المللی لیراو

داور سومین جایزه ی ادبی بین المللی لیراو

بخش هایی از متن کتاب...

 پدر: بعضی وقتا می گم؛ ثریا دیگه دوسم نداره. دیگه نمی خواد زندگی کنه باهام. بذارم برم. بعد می گم مریضه خب. دکترش اصرار کرد که تنهاش نذارید. گفتم هستیم، ولی چه بودنی. تو و سیاوش که از صبح تا شب پی خودتونید. منم نیستم؛ می مونه ثریا، گفتم دکتر نمی شه یهو همه چی خوب شه؟ دوباره بشه مثه قبل؟ الهه : بذاریم بعدن حرف بزنیم. پدر : گفت نه، قدیمیه، زودتر باید میومد. سخته الان درمانش. فقدان بزرگتر از سوژه شده؛ بزرگتر از خودش. هر آدمی که دیگه نباشه؛ به هر دلیلی، انسان به طور ناخودآگاه اونو با خودش یکی می دونه؛ یعنی ثریا شده مسعود، شده باباش، شده شوهر قبلیش، بابای شما، بعد ذهن گول می خوره؛ فکر می کنه این فقدان به مرور زمان حل می شه، با یه سری آرامبخش، پس شروع می کنه به پس زدن اون کسی که نیست؛ هر بار که پس می زنه، انگار تو یه تشت بزرگ دستتو بکوبی، قطره ها پخش می شن. اون قطره ها خودشون مسعود می شن، یهو می بینی هزار تا مسعود توش داره زیست می کنه که هیچکدوم اون واقعی یه نیست. شروع میکنه به حرف زدن با برادرش، هر کدوم از مسعود ها یه چیزی می گن. این باعث می شه دیگه نتونه برگرده به واقعیت. فکر می کنه همه دست دارن تو گم شدنش، فکر می کنه ما کاری نمی کنیم چون درکش نمی کنیم.

.

.

.