«53 نفر» اثری از «بزرگ علوی» است که به داستان گروهی سیاسی در دوره پهلوی می‌پردازد که چهار سال به زندان افتاده اند. این گروه شامل 53 نفر بوده که شخصیت محوری آن نیز «دکتر تقی ارانی» بوده و خود نویسنده هم یکی از اعضای این گروه بوده است. نویسنده به شرح وقایع می‌پردازد، در آن زمان به دستو رضاخان در جهت سرکوب اندیشه ی مارکسیسم هیچ روزنامه و کتاب با این مضمون اجازه چاپ و نشر نداشته و در زندان اوضاع به مراتب سخت تر بود و مبارزات آن ها بر ضد خفقان سیاسی در زندان هم چنان ادامه داشت، از اعتصاب غذا و شکنجه تا مرگ برخی از اعضا. نویسنده از معضلات سیاسی دم می زند، از بی قانونی نالان است و حتی خود را نیز به بوته ی نقد می کشد چنان که به این نتیجه می رسد تا خویشتن را تغییر ندهیم جامعه نیز تغییری نخواهد کرد ابتدا باید به خودآگاهی رسید تا بتوان جامعه را نیز بیدار کرد. نویسنده از خلال این داستان در پی آن است که خواننده با دوره ی سیاه عمیقا آشنا شود...
سید مجتبی آقابزرگ علوی (متولد ۱۳ بهمن ۱۲۸۲ در تهران و درگذشته ۲۸ بهمن ۱۳۷۵ برلین) ملقب به آقا بزرگ علوی و بزرگ علوی نویسندهٔ واقع‌گرا، سیاست‌مدار چپ‌گرا، روزنامه‌نگار نوگرا و استاد زبان فارسی ایرانی بود که بیش از چهار دهه از نیمهٔ دوم سدهٔ بیستم را در آلمان زیست و به ترجمه، نقد و فرهنگ‌نامه‌نویسی پرداخت. او را در کنار صادق هدایت و صادق چوبک، پدران داستان‌نویسی نوین ایرانی می‌دانند.
دیدگاه خود را بنویسید